Ze względu na charakter oraz budowę odróżnia się konie gorącokrwiste i zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę oraz są zwinne oraz prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego jest koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, niemniej jednak mają też delikatniejszą sierść, poprawnie sprawdzają się w płonącym klimacie. Są to kobyły nadzwyczaj błyskotliwe. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są też znacznie silniejsze oraz masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są gigantyczne. Te konie wykorzystane są do cięższych prac rolniczych czy transportowych. Nie są prędkie oraz nie muszą być – pracują najczęściej w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, iż czasami przypominają kuce, mają dużo cech tych krępych koni – do jazdy na nich należałoby mieć koszulki jeździeckie. Typowym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Uważa się, że konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, inaczej zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co ciekawe, w średniowieczu to oczywiście te ciężkie, chociaż nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jak te gorącokrwiste, jednakowoż za to lepiej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jednak za to pociągnie za sobą wóz. Są również konie srokate, inaczej takie, które mają duże i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są duże płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w bajkach oraz powieściach są konie kare. Czyli najzwyczajniej w świecie są czarne, od ogona po grzywę.